“Verwacht er maar niet te veel van.” “Vorige keer was het goed, dus zal hij nu wel minder in vorm zijn”. Mijn vader, toegewijde fan tot in de hoogste graad, haalde de superlatieven over Bob Dylans performances van de laatste jaren niet bepaald naar boven. Wat als complete leek te verwachten van de mythische en meesterdichterlijke figuur Robert Zimmerman aka Bob Dylan? Een aangename verrassing volgde…
Daar kwam hij het podium op. Blijkbaar. Ik had hem niet herkend van zo ver. “Het is die met zijn hoed op”, zei mijn vader. Maar er waren er twéé met een hoed op en ik hoef het waarschijnlijk niet te melden, maar ik keek natuurlijk gedurende de eerste vijf minuten van het concert naar de compleet verkeerde. The man himself zat redelijk onverwacht uiterst rechts verstopt achter een piano. Een eerder atypische vertoning. Ik had stiekem gehoopt dat hij, zoals het clichébeeld het betaamt, snaren rechtstreeks met zijn vingers zou aanraken met liefst een mondharmonica tussen zijn tanden geklemd. “Hij is daar te oud voor geworden”, veegde mijn vader mijn illusies weg. Lichte ontgoocheling overspoelde mij. Ach ja, The Times The Are a-Changin’. Niet enkel zijn handelsmerk was verdwenen, het typische folky tafereel dat daarbij gepaard ging was dat ook. Maakte plaats, een bij momenten Hawaiiaans aandoende sound die eerder een hinderlijk dan gemoedelijk gevoel bij me opwekte. De 75-jarige crooner verkoos duidelijk voor een toegankelijkere muzikale aanpak wat ik ergens wel wat jammer vond.
De bij momenten niet meer al te levende legende bleek toch ietsje vitaler te zijn dan gedacht. Hij verliet geregeld de piano op wankele benen – als was het Bambi die leerde staan – om zelf de aandacht op te zoeken. Voor de bijna volle twee uur was er geen stoppen aan en zijn twee bisnummers, de klassiekers The Ballad of a Thin Man en Blowin’ in the wind waren zo niet de beste van de hele set. Misschien omdát het net klassiekers waren. De Never Ending Tour doet zijn naam alle eer aan want met zijn concerten staat hij nog niet aan de rand van pensioen.
Het publiek bestond voor 70% uit 50-plussers, maar was toch gevarieerder dan ik dacht. Naast mij bijvoorbeeld zaten twee jongemannen die naar de 30 neigden, voor mij een andere jongeman met dreads, maar ook een aantal meisjes van mijn leeftijd. Nee, de jeugd verkiest niet om al selfiend een concert van het übercoole populaire Bazart bij te wonen op exact dezelfde locatie een week daarvoor. Selfies, of welke andere manier van beeldmateriaal schieten was trouwens not done bij de immer mysterieuze Bob Dylan.
Een icoon uit de muziekwereld aanschouwend. Door de te kleine zitjes het gevoel krijgen op elkaars schoot te zitten. Een onvergetelijke avond. Een uniek vader-dochtermoment.
“Take care of all your memories…for you cannot relive them.” (Open the door, uit het album Homer, 1975)
Bob Dylan live in concert: Blowin’ In The Wind
sharingcharlove 