We mogen terecht trots zijn op al het Belgisch muziektalent dat ons overspoelt. En, nu ik er bij stilsta, ga ik bijna even vaak naar Belgische artiesten kijken als naar internationale. Getuige hiervan zijn de twee meest recente concerten die ik bijwoonde, Loverman en Chibi Ichigo.
Hoewel de muziekgenres van Loverman en Chibi Ichigo niet verder uit elkaar kunnen liggen, is hun grote overeenkomst de haast holistische overgave aan hun muziek. Het feit dat ze hun unieke artistieke expressie tot in de hoogste graad op de wereld loslaten zonder de minste twijfel of gêne, is volgens mij de definitie van ultieme vrijheid.
Loverman
Voor nog niet veel solo-ervaring te hebben opgedaan, weet James De Graaf hoe een publiek te entertainen. Zit daar de tournee van zijn vriend Tamino voor iets tussen? Hij verzorgde namelijk diens voorprogramma. Zijn buitensporige honger naar een excentrieke show werd wellicht ook al goed gevoed bij zijn vorige band Shht (nee, dat is geen typo).
Zijn mysterieuze en donkere baritonstem palmde me moeiteloos in. En hij trok me al helemaal in zijn universum (een kruising tussen een jazzbar en een bijbels verhaal) door op het hoogtepunt van de show als een soort Mozes de mensenzee in tweeën te splitsen, erdoor te spurten en publieksparticipatie naar een nieuw niveau te tillen. Zo liet hij zijn publiek minutenlang aan een stuk “Come along for the ride, sing a song tonight” zingen. De spanning steeg. Assertief als Loverman is, duwde hij de micro onder iemands neus en liet dan de micro vanzelf rondgaan. Ondertussen kroop hij achter zijn piano om het variétégedeelte op gang te trappen. Een nieuw talent ontpopte zich, hij kan een aardig stukje jazzpiano spelen.
Van zeer ingetogen en intiem tot ongemakkelijk explosief in een milliseconde. Met een grote naturel swingde hij van de ene mindset naar de andere.
Van zeer ingetogen en intiem tot ongemakkelijk explosief in een milliseconde. Met een grote naturel swingde hij van de ene mindset naar de andere. Het maakte het concert spannend… en ook soms lichtjes vermoeiend, mag ik dat toegeven? Toch kan ik al niet meer wachten om te zien hoe hij zijn innemende muziek op geheel eigen wijze aan de Rock Werchter-menigte zal serveren. Ik zal misschien niet helemaal vooraan durven te staan, maar ik zal er staan!
Een eigen uitgebreide concertreeks. Passages op festivals komende zomer. Meer dan 50.000 maandelijkse luisteraars op Spotify. En dan heb ik het nog niet gehad over zijn MIA-nominaties. Hoe zeggen we dat weer? Ah ja, goed bezig!
Gezien op 29 november 2023 in AB Club
Chibi Ichigo
Op de extra dag van het jaar mag het al wat meer zijn. En zie daar de explosieve space-achtige gedaante van Chibi Ichigo die op de bühne extra pit gaf aan deze schrikkeldag. Centraal thema op het concert was zelfliefde waarmee ze zichzelf meteen bombardeerde tot een soort van funky zelfhulpgoeroe.
Ze trapte de zinderende show af met het eerste nummer uit haar nieuwe album, “na half een” waarmee de toon meteen gezet werd. Pompende beats: check! Was ik meteen verrast en razend benieuwd naar wat nog komen zou? Dubbelcheck! Waar we al zeker niet naast konden kijken, waren de dansers. Ik heb het liever niet over achtergronddansers want ze stonden terecht en meer dan verdiend op de voorgrond. Eigenlijk waren ze een verlengde van de zangeres. Wat me in het begin opviel was dat ze nog leken te moeten opwarmen doordat ze snel van de ene kant van het podium naar de andere liepen. Een bedenkelijke dansmove die me ook wel aan de beeptest op de middelbare school deed denken. Wel deden we de gevreesde looptest niet in een string en waren onze ogen niet met een rode horizontale streep geschminkt.
Wie vergezelde haar nog op het podium? Een volledige band met onder andere haar lief, de producer Umi Defoort. De verrassingsact van het optreden stond op naam van de Nederlandse zangeres Sophie Straat met wie Chibi Ichigo het duet “Energie” bracht. Toch voelde ik niet meteen veel energie. Lag het misschien aan het feit dat de micro van de gastzangeres minder luid stond? Gelukkig voelde ik de energie wel groter worden naarmate de zusterliefde tussen de twee vuriger werd en ze hun duet hand in hand al springend in de lucht afsloten.
“Grofweg” kende dan weer stevige kermisvibes en gaat over dromen najagen. En als je niet weet hoe dat moet of in de knoop ligt met jezelf, mag je haar gerust een DM sturen. En ze stelde ons gerust: ze antwoordt, sowieso. De bijpassende choreografie? Een bovengemiddeld enthousiast opgestoken middelvinger. En met “Paranoia” ging ze verder met de rebellie en zong ze “zondig nu, bid later”. Ik zeg: “Amen!” En tijdens die hoogmis van de zelfliefde, mocht zeker “Avec moi … je me sens bien” niet ontbreken. Maar op een bepaald moment maakte de zelfliefde plaats voor naastenliefde wanneer ze iedereen vriendelijk verzocht om je buur wat liefde te geven. Zoals in een klassieke misviering dus.
We konden even tot rust komen wanneer ze het lieflijke “Warme Kleine Kamer” van haar vorige album “Sabina” speelde. Ze vertrouwde ons toe dat ze dit breekbare nummer schreef nadat haar grootmoeder uit Oezbekistan overleed. De strings die de dansers aan hadden maakten intussen weer plaats voor een soort van wikkelrok. We gaan oma toch niet eren met de billen bloot.
Met “Gracht” werd het slot ingezet. Een vrij rockachtig nummer wat overigens niet hoeft te verbazen aangezien ze hiervoor samenwerkte met rockduo Black Box Revelation. Vooraleer ze de outro van het concert inzette, behoefde de grote hit geen intro volgens haar. En zo vertrok ze met een knal en ik met een swingend hart vol zelfliefde.
Gezien op 29 februari 2024 in AB Box
sharingcharlove 